Ritmik beden, belleğin ritmi: Bir 29 Ekim anısı

Abstract

Ulus, meşruiyetini, ideoloji, sosyal kurumları ve taşıyıcıları ile sağlasa da bu, toplumun tümünü, ulus bilincine eklemlemek için yeterli değildir. Bu toplumsal uzlaşma, toplum üyelerinin, hafızalarına, bedenlerine girmek, bireyi, ulusu ile eriyik (füzyonel) bir ilişki içine sokmakla mümkündür. Sınırlarını, coğrafyanın ötesine taşımak, bedensel, akustik, dilsel sınır işaretleri ile, bizi diğerlerinden ayırmak gerekir: Bu ayrışımda, mümkün olduğunca, şiddet dışarıya atılmaya çalışılırken, içsel uzlaşmış cemaatin, bedensel bütünlüğü korunmaya çalışılır. Biz olabilmenin temel koşulu olan içte barışın, -gerektiğinde, dışarıda savaş olma pahasına- sağlanmasını, birlikteliğin kenetlenmiş bir bütünlüğe dönüşebilmesini, içsel stresin yönetimi belirler. Bütünleşmenin harcı ise, ortak değerler etrafında oluşmuş tertibatlar sayesinde gerçekleşir; her türlü eğitim ve talim kurumlarının yanı sıra, kurucu dönemin toplumsal bellekte canlı tutulması, ilk inşanın anısının bir kuşaktan ötekine taşınması gerekir. Kültürel bellek sayesinde, kurucu geçmiş, toplumsal hatırlama sürecinde yeniden oluşturulup, doxa'ya dönüştürülürken, hafıza mekânları yeniden oluşturulmuş somut geçmişin sembolik alana taşınmasına yardım ederler. Toplum üyelerinin geçmişi canlı tutmalarının bir başka yolu da tekrarlar yoluyla sağlanan eşzamanlılık deneyimleridir; bayramlar ve törenler, resmi geçitler, döngüsel karakterleri ve düzenleriyle, simdi ile geçmişin kopmamasını sağlayan en önemli tertibatlardandırlar. Bayramların ritüelini oluşturan düzen, söylemler, müzik ve ritmle beslenen toplum üyeleri, hafıza mekânının bir uzantısı olarak, ortak dilin ve sesin etrafında cemaatsel bir beden oluştururlar.

A nation legitimizes its existence through its political ideology, social institutions and cultural and moral values. These, however, are not sufficient to create a national identity and to ensure the total participation of its members as social, cultural and moral carriers of this process. A nation should create a national entity by diffusing through the memory of its members whereby the relationship between me and us becomes fusional. This fusional articulation of me and us can be possible only by the management of the auto-stress of the society; the uncontrolled violence and hostility must be directed towards the outside to maintain the social consensus within the society. Social consensus is obtained by creating a collective and cultural memory through binding common experiences. These binding dispos-itives integrate the individual bodies as "places of memory" and make them only a part of the community with its frontier signs (acoustic and linguistic). The community, hence after defines itself as an articulated body. This article aims to explain the fusional articulation of me and us through binding experiences such as national festivals, music and rhythm and tries to analyze the effects of uniform linguistic-acoustic borders of collective hyper-body.