Philosophical architectonics and theatricality in Gilles Deleuze’s theory

Abstract

Theatricality, as a methodological basis of Deleuze’s theory, insinuates a new thought of Being/beings by emancipating philosophy from its anthropological orientation. Despite the fact that the phenomenological methodologies attempted to link the transcendental with the empirical domain, the source of reflexivity was still the subject. Deleuze’s ontological repetition maintains the infinite reflection of the transcendental and the empirical domains into each other, yet it posits the symbolic order as the third order where the infinite reflexive expansion between concept and matter becomes immanently transcended. By taking this formulation as its point of departure, this article analyzes how Deleuze’s notion of theatricality operates as the self-reflexive and excessive origin of thought.

Deleuze, kuramının metodolojik temelini oluşturan teatrallik kavramı aracılığıyla felsefeyi antropolojik yöneliminden özgürleştirerek Varlığı ve varlıkları farklı bir düzlemde düşünmemizi sağlar. Fenomenolojik metodolojiler aşkın ve ampirik düzlemleri birbirine bağlasa da düşünümselliğin kökeni yine öznedir. Deleuze’ün ontolojik tekrar kavramı ise sembolik düzeni kavram ve madde arasındaki yansımanın aşıldığı üçüncü bir düzen olarak kurar. Bu makale Deleuze’ün kurduğu felsefi sistemin arkitektonik yapısı üzerinden düşünümsellik ve aşırılık kavramlarını teatrallik kavramı bağlamında incelemektedir.