Laura Mulvey, afterimages: on cinema, women and changing times

Abstract

Mulvey’in düşünce hayatı esasında hep aynı veya benzer problemlerin temelinde ilerleyerek farklı açılardan o düşünceyi geliştirmeye ve anlamaya dayanıyor. Bu anlamda Mulvey, düşüncesini sürekli yeniliyor, sorguluyor ve bu sorgulamaya metinlerinin içerisinde büyük bir dürüstlükle yer veriyor. Afterimages’da Mulvey’in metinleri arasında diyalojik bağ metinlerle zihinsel bir ilişki kurmaya izin veriyor ve geçmişle güncel olan arasındaki gerilimin izini taşıyor. Mulvey’in güncelliği; kendi düşüncesi üzerine yönelen metinleri arasında kurulan bu açık diyalojik bağa ve bu bağın yansıtıcı özelliğine dayanıyor. Her bir metin öncekilerden izler taşıyor; aynı filmlere aynı düşüncelere geri dönüyor ama tekrara düşmeden, farklı açılardan yeniden sorgulayarak. Mulvey’in bu kitapta “geç üslup” meselesine eğilmesi satır arasına saklanmış en az iki anlamı öne çıkarıyor: birincisi kendi düşüncelerindeki değişimi gösteriyor, “kendi geç eserinde” aynı filmlere yönelerek, bir anlamda kendi geç üslubunu bu filmler yoluyla yaratıyor; ikincisi geç üslubun -dolaylı olarak ölüm fikrinin- sanat eserine yansıması düşüncesi öznellik ve yorum tartışmasını içeriyor. Bu tartışma da içten içe film çalışmalarında temsil politikalarına, anlamı göstergelerde arayan “yoruma” karşı bir eleştiriyi barındırıyor. Mulvey’in bu “geç eseri” hem geçmişe bakmanın belleğe başvurmanın ağırlığını ve biraz da melankolisini taşıyor, hem de güncelin popülist eleştirisinin “sinemanın ölümünü” ilan eden tüm serzenişlerin olumsuzluğuna hapsolmadan aksine bu dönüşümü kucaklayan, bitimsiz tartışmaların retorik örtüsünü kaldıran bir olumlamayla ilerliyor.

Mulvey’s thought is based on developing and understanding an idea from diferent angles by always proceeding on the basis of the same or similar problems. Mulvey constantly renews and questions her thought and embraces this approach in her texts. In Afterimages, the dialogic relation between Mulvey’s texts makes possible a mental relationship with the texts and carries traces of the tension between the past and present. Mulvey’s relevance today lies in the refective nature of this open dialogic relation between her texts and her thought. Each text carries traces of the previous ones; she returns to the same flms with the same thoughts, but without falling into repetition—instead questioning them anew from diferent angles. Mulvey focuses on the “late style” issue in this book and highlights at least two meanings hidden between the lines: frst, the change in her own thought, her return to the same flms in her “late work” and, in a sense, her creation of her own late style through these flms; second, the subjectivity and interpretation of this late style’s refection—and, indirectly, the idea of death—in art. Her discussion of this second point contains an implicit criticism of representation policies in flm studies and of the search for meaning in “interpretation.” This “late work” of Mulvey’s carries the burden of looking back upon memory, and a bit of melancholy as well; it afrms this transformation and removes the rhetorical veil of endless discussions without becoming trapped in the negativity of today’s populist declaration of the “death of cinema.”